Column: blij
| 16 juni 2018 | Columns
Column: blij
En nu ben ik al een paar weken blij! Of nou ja … blij, dat klinkt ook weer zo blij. Ik voel me rustig, stabiel.
Niet dat mijn leven stabiel is, integendeel! Naweeën van de scheiding, de onthutsende ontdekking van een nieuwe liefde en ook nog geen werk. Genoeg reden om flink gestressed te zijn. Maar dat is niet zo. Ik ben al weken niet wanhopig geweest, of radeloos, reddeloos, redeloos of diep donker down.
En als ik verdrietig ben of onrustig duurt dat even en dan gaat de telefoon of ik moet de badkamervloer dweilen en realiseer ik me ’s avonds ineens dat ik – verdomd! – ‘s morgens verdrietig was en dat ik eigenlijk niet weet wanneer dat over is gegaan. Voor het dweilen? Tijdens? Er was blijkbaar iets anders wat me bezighield.
Zou dat de reden zijn dat ik mijn derde na-sessie vergat bij mijn analyticus? Ik plande een weekendje Terschelling met mijn nieuwe lief en boekte er ondoordacht de maandag bij (omdat het niks méér kostte en ik tijd had) en zag pas – na betaling en voorvreugde over een romantisch weekendje aan zee dat ik maandagochtend om tien uur zou aanbellen bij de analysedeur.
Ik schaam me en maak me zorgen. Zou hij het me kwalijk nemen? Zou hij beledigd zijn dat ik hem vergeten ben? En mag ik nog wel terugkomen? Wijst hij me af omdat ik niet toegewijd genoeg ben?
Als een volleerde analysant herken ik het vertrouwde patroon van de omdraaiing. Ik projecteer mijn schaamte op hem en laat hem voelen wat ik eigenlijk zelf niet durf te voelen: dat ik niet toegewijd ben. En zo maak ik hem de veroorzaker van mijn schuldgevoel. Zodat alles weer op zijn pootjes terecht komt.
Toch nog werk aan de winkel. Gelukkig mag ik een week later komen!
Sabine (57) blikt maandelijks terug op haar net afgeronde analyse in columns van 301 woorden. Hoe verder na ruim zes jaar psychoanalyse?