Column: afgelopen

| 24 januari 2018 | Columns

Column: afgelopen

Het was nog niet zo sterk de laatste weken. Eerst was het natuurlijk Kerstmis en daarna ook nog Oud en Nieuw. Allemaal gekke dagen, waarop alles anders liep dan normaal. Dan voel je natuurlijk niet zo sterk dat het afgelopen is.

Ik heb de afgelopen zes jaar trouwens al vaker moeten dealen met vakanties waarin ik hem niet zag of sprak. Daar raakte ik op den duur wel aan gewend. Hoewel het soms dan ineens toch moeilijk was. Afgelopen zomer bijvoorbeeld was ik onverwacht hartstikke kwaad dat mijn theatervakantie een week eerder gepland was dan dat hij zijn vakantie had gepland. Verdomme! Ik kon het natuurlijk alleen mezelf verwijten. Ik wilde zelf naar die theaterweek. Kon hij niks aan doen. Maar toch…

In die zin verliep de afgelopen Kerstvakantie zorgeloos. Ik dacht nauwelijks aan hem. Was niet boos of hunkerend. Voelde me ook niet leeg en had ook niet dat vreemde heimweegevoel dat ik soms wel had toen het alleen maar vakantie en niet eens helemaal afgelopen was. Af en toe kwam het eventjes in me op: ‘Gek, ik mis hem niet.’ En dat ebde dan heel snel weer weg. Of duwde ik het gauw weg?

Ik voel me trots.

Trots dat ik een einde heb gemaakt aan die langdurige, eenzijdige relatie waarin ik mijn hele hebben en houwen heb gedeeld en laten zien. Waarin ik afscheid heb genomen van de beklemming van familiebanden, waarin ik me gezonder en rustiger ben gaan voelen met iedereen om me heen, waarin ik geleerd heb dat wat ik voel, gewoon klopt. En dat dat het belangrijkste is.

Ik ben benieuwd of ik hem ga missen. En ga hunkeren naar de ochtenden op de bank. Of is het waar dat ik precies op tijd afscheid heb genomen en dat het goed is, zoals het is?

Column: afgelopen

Categorieën

Archief