Column: ik zou

| 16 april 2018 | Columns

Column: ik zou

Ik zou zo graag nog eens met ‘m praten over hoe ik mijn dochter met mijn spoken heb belast en of ik haar op de een op andere manier toch kan bevrijden van de vracht waarmee ik haar de wereld in heb laten gaan. Ik zou ook zo graag nog eens met ‘m praten over hoe ik me ook al weer aan iemand hecht en hoe ik ervoor kan zorgen dat ik me niet helemaal verlies in een ander. Ik zou ook zo graag nog eens mijn dromen met ‘m bespreken en wat het betekent als ik droom dat ik van grote hoogte naar beneden val in een smalle richel naast een kermisattractie. Misschien weet hij nog hoe ik in elkaar zit en kan hij me vertellen hoe ik alles moet oplossen…

Het lijkt namelijk wel alsof ik helemaal niet in analyse ben geweest, zo trap ik deze weken in al mijn valkuilen. Gisteren bijvoorbeeld probeerde iemand mij iets te vertellen en het leek wel alsof hij me met een grote bijl te lijf ging. Ik verdedigde me natuurlijk zoals je dat doet als je in mootjes wordt gehakt. Met alle misbaar van dien. Harde woorden, vurige blik, woeste armgebaren. Later, toen hij eerst daarvoor op de vlucht was geslagen en ik hem gelukkig toch weer met grote inspanning voor me had teruggewonnen, bleek tot mijn stomme verbazing dat hij het allemaal heel anders had bedoeld dan ik had gehoord. De soep was veel minder heet dan ik dacht dat hij werd opgediend. Ik had echt met me te doen.

Ik had toch mijn spoken verjaagd in de analyse!? Zouden die jaren op de bank dan voor niks zijn geweest? Of zou de winst ervan de compassie zijn die ik nu voor mezelf voel?

Column: ik zou

Categorieën

Archief